pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski
Zanim powstał kościół filialny w Mojuszu, wcześniej postanowiono wybudować kaplicę. Pomysł ten zrodził się podczas wizyt duszpasterskich – 1982/83. Plan został najpierw skonsultowany z ks. kan. Janem Czapiewskim, proboszczem parafii pw. św. Marcina w Sierakowicach. Wszystkie kolejne działania, aż do wybudowania kaplicy odbywały się za staraniem ks. Ryszarda Słomowicza proboszcza parafii.
Teren pod budowę kaplicy przekazała Klara Korda z Mojusza. Następnie zawiązał się Społeczny Komitet Budowy Kaplicy, którego członkowie pochodzili z Mojusza i okolicznych wsi.
Działalność komitetu polegała m.in. na zbiórce pieniędzy, którą przeprowadzano cyklicznie raz na dwa miesiące. Odpowiedzialnym za sprawy finansowe w komitecie był Alfons Teclaf, ówczesny sołtys Szopy, który prowadził stosowną dokumentację oraz regulował należności. Organizacją zakupu materiałów budowlanych, a także uzgodnień dotyczących pozwoleń i dokumentacji zajmował się Jerzy Joskowski. Dokumentację techniczną opracował architekt Dąbrowski, wg pierwotnego projektu dach budynku sięgał aż do gruntu. Jednak później projekt został zmodyfikowany, pozwolenie na budowę uzyskano w Urzędzie Gminy w Sierakowicach.
Prace budowlane rozpoczęły się od wykopów pod fundamenty, które zostały wykonane ręcznie. Wszystkie roboty wykonywane były wspólnie przez mieszkańców, którzy bardzo aktywnie w nich uczestniczyli. Organizacją tych zadań zajmował się Leon Cyman. Główne prace budowlane nadzorował i kierował ich wykonaniem Wacław Młyński z Mojusza, przy współpracy z Lucjanem Jóskowskim. Prace ciesielskie wykonała firma Feliksa Gojtowskiego z Sierakowic, a instalację elektryczną firma Kazimierza Woźniaka ze Szklanej.
Budowa trwała dwa lata, poświęcenia kaplicy w dniu 7 lipca 1985 r. dokonał ks. bp Marian Przykucki, ordynariusz chełmiński. Podczas uroczystości, ks. bp wypowiedział m.in. następujące słowa: ,,Jakże się raduję, że znowu jestem na kaszubskiej ziemi, że mogę poświęcić nowy kościół. To jest dzień ogromnej radości dla całej diecezji, a w szczególniejszy sposób jest on dniem radości dla Was. (…) Dzisiaj ten dom Pański został poświęcony na wyłączną chwałę Bożą. Z tego tytułu radość rozpiera nasze serca”.
Kościół został wykonany z pustaków betonowych na planie prostokąta, jednonawowy wraz z salką katechetyczną, pokryty dachówką ceramiczną.
Część wewnętrzna kościoła łącznie z prezbiterium miała długość 15,80 m i szerokość 10,30 m, a wysokość do sufitu przy ścianie bocznej wynosiła 3,60 m. Ściany wewnętrzne kościoła były wyłożone boazerią drewnianą, a na wysokości okien otynkowane i wymalowane. W ścianach znajdowało się 8 okien o wymiarach 1,35 x 1,60 m. W centrum znajdował się drewniany ołtarz i ambonka, a na ścianie zachodniej umieszczone było metalowe tabernakulum z greckimi literami Alfa i Omega.
Po lewej stronie tabernakulum umiejscowiony był obraz Matki Bożej Częstochowskiej, a po prawej obraz Jezusa Miłosiernego. Pod obrazem znajdował się różaniec. Na lewej ścianie kościoła przed prezbiterium umieszczona była figura św. Antoniego z Padwy z 2009 r., zaś na prawej ścianie przy prezbiterium znajdował się obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. W okresie Bożego Narodzenia w prezbiterium ustawiony był żłóbek.
Nawa kościoła posiadała drewniany sufit z widocznymi czterema zespołami krokwi, do których podczepionych było 7 lamp oświetleniowych. Na ścianach nawy znajdowało się 14 drewnianych stacji Drogi Krzyżowej oraz 8 okien.
W nawie znajdowało się 20 ławek, a przed nimi 12 krzeseł. Przy ścianach po trzy ławki z prawej i lewej strony. W przedsionku znajduje się jedna ławka z prawej i lewej strony. Łącznie miejsc siedzących w kościele było ok. 200.
Chór był osadzony na belkach drewnianych, którego powierzchnia wynosiła ok. 24 m2 Wejście odbywało się za pomocą schodów drewnianych z wnętrza kościoła.
Pod chórem, po prawej stronie od wejścia ustawiony był drewniany konfesjonał, zaś po lewej stronie, na ścianie zawieszono drewniany krzyż oraz umiejscowiono zbiornik na wodę święconą.
Kruchta kościoła miała kształt prostokąta i była otynkowana, w niej znajdowały się dwa okna. W planie kościoła znajdowała się również zakrystia i salka katechetyczna.
W 2008 r. został wymieniony dach eternitowy na dachówkę ceramiczną i założono instalację odgromową, a w 2009 r. wyłożona została kostka brukowa na drodze do zakrystii i kościoła.
Przed kościołem ustawiono dzwonnicę, na której zawieszono dzwon przekazany z kościoła parafialnego w 1991 r.
Tragiczne wydarzenie
13.02.2014 r. spłonął kościół filialny w Mojuszu. W trakcie pożaru udało się przenieść Najświętszy Sakrament, a także uratować niektóre z obrazów: Matki Boskiej Częstochowskiej i Jezusa Miłosiernego oraz szaty liturgiczne i paramenty. Po kościele zostały zgliszcza, którego pozostałości tylko kwalifikowały się do rozbiórki. Od 15 lutego Msze św. były sprawowane w remizie OSP w Mojuszu.
Przebieg ważniejszych prac budowlanych dotyczących nowego kościoła filialnego w Mojuszu:
Od 18 maja 2015 r. rozpoczęły się pierwsze prace budowlane: wykopy pod budowę, zalano ławy, do końca września wykonano mury.
Od lutego do kwietnia 2016 r. zaczęto stawiać mury kościoła oraz zostały przykryte dachem, na którym ułożono dachówkę.
23 kwietnia 2016 r. usadowiono kopułę na wieży kościelnej.
W maju 2016 r. zamontowano okna, drzwi i wytynkowano kościół z zewnątrz.
Od czerwca do listopada 2016 r. trwały prace budowlane wewnątrz kościoła: doprowadzono energię elektryczną, nałożono tynki, wylano posadzki, ocieplono wieżę, wykonano sufit i pomalowano ściany.
6 stycznia 2017 r. w Mojuszu sprawowano pierwszą Mszę św. w nowym kościele, której przewodniczył ks. Marek Wera, proboszcz parafii, a koncelebransem był ks. Mateusz Chmielewski.
opracował:
dr Mirosław Kuczkowski
kilka filmów, które można znaleźć w sieci:
